بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش

زان باده که در میکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک
جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش

دلدار که گفتا به توام دل نگران است
گو می‌رسم اینک به سلامت نگران باش

خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش
ای درج محبت به همان مهر و نشان باش

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند
ای سیل سرشک از عقب نامه روان باش

حافظ که هوس می‌کندش جام جهان بین
گو در نظر آصف جمشید مکان باش

معنی غزل شماره ۲۷۲ دیوان حافظ

1- ای یار بازگرد و همدم جان دل تنگ من باش و محرم و همراز اسرار پنهانی این در آتش غم گداخته باش.

۲- از آن شرابی که در میخانه عشق می فروشند، دو سه پیاله به ما بده اگر چه ماه رمضان باشد.

٣- ای عارف رهرو، آنگاه که در خرقه ریای خود آتش زدی، کوشش کن و صدرنشین گروه وارستگان جهان باش.

۴- به دلدار که میگفت دل نگران تو هستم بگو که اینک سالم و تندرست به نزدت می آیم پس چشم به راه باش.

۵- دلم از حسرت آن لبان لعل جانبخش، خون شد، ای صندوقچه مهر و محبت، با مهر و نشان عشق سابق خود باش.

۶- ای سیل اشک، برای آنکه غبار غمی بر دل یار ننشیند، در پی نامه روان شو.

۷- به حافظ که آرزوی دستیابی به جام جهان بین را دارد بگو که همیشه در جلو چشمان آصف وزیر شاه شجاع باش که جایگاه و شأن جمشید را دارد.

تفسیر بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

عمری است منتظر کسی هستی که به زندگیت سر و سامانی دهد، اما حالا که نیت ایجاد یک تحول مثبت را در زندگی کردهای بهتر است تردید نکنی و هرچه سریعتر به نیت خود جامه عمل بپوشانی، زیرا نگرانی تو در این موارد کاملا بیهوده است. اگر می خواهی به مقصود و مراد خود برسی اکنون زمان عمل رسیده. هرچه سریعتر آغاز کن که به بزرگی و عزت خواهی رسید.

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش تعبیر در فال

با دوستان و اطرافیان صداقت داشته باشید و به آن ها محبت بورزید. کمک دوستان جانی و با وفا در دوران سختی و رنج بسیار گره گشا خواهد بود. هیچ آرزو و هدفی با تلاش و زحمت به دست نمی آید. باید رنج سختی ها را تحمل کنید تا به وصال یار دست یابید.

به خداوند توکل کنید، نگرانی و اضطراب گره از کار شما بازنخواهد کرد. فکر رقیبان ذهن شما را مشغول کرده اما مطمئن باشید چیزی که خداوند برای شما در نظر گرفته به هیچکس دیگری نخواهد رسید. انشالله بیمار به زودی شفا پیدا خواهد کرد.

غزل شماره ۲۷۲ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی