ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

وقت بخیر بازدیدکنندگان عزیز.ورودتان را به سایت مولیزی خوش آمد می گویم.در ادامه قصد دارم که یک غزل زیبای دیگر از حافظ بنام ساقی بیار باده که ماه صیام رفت را تقدیم شما عزیزان کنم.

مطالب پیشرو:غزل,معنی و تفسیر,فال و…

لطفا تا آخر پست همراه ما باشید.

شعر ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ,غزل شماره 84

این غزل حضرت حافظ نشان می‌دهد که شاعر شعر کمال خجندی را که در هلال شوال سروده شده، پسندیده و ردیف غزل را از شد به رفت تغییر داده است. حافظ با رفتن ماه رمضان از ساقی می‌خواهد که به قضای روزهایی که شراب نخورده‌اند، می ناب پیش بیاورد و بخاطر بوی جرعه جام به جانش دعا می‌کند. در انتها به زاهد می‌گوید به ترک شراب پندش ندهند.

متن غزل:

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

درده قدح که موسم ناموس و نام رفت

*******

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم

عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

*******

مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی

در عرصه خیال که آمد کدام رفت

*******

بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد

در مصطبه دعای تو هر صبح و شام رفت

*******

دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید

تا بویی از نسیم می‌اش در مشام رفت

*******

زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه

رند از ره نیاز به دارالسلام رفت

*******

نقد دلی که بود مرا صرف باده شد

قلب سیاه بود از آن در حرام رفت

بیشتر بخوان بیشتر بدان تن آدمی شریف است به جان آدمیت

*******

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود

می ده که عمر در سر سودای خام رفت

*******

دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت

گمگشته‌ای که باده نابش به کام رفت

*******

معنی وتفسیر شعر ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

بیت۱- ماه رمضان سپری شد.ساقی شراب در کاسه بزرگ ریخته بیاور که فصل تظاهر به امور شرعی و کسب نیکنامی گذشت.

بیت۲- خطاب به ساقی می‌فرماید: وقتِ گرانبها تلف شد، بیا تا عُمری را که بدون صُراحی و جام شراب گذشت قضا کنیم، یعنی اوقاتی را که بدون باده گذرانده‌ایم جبران نماییم.

بیت۳- مرا آنچنان مست کن که از مستی ندانم که در عالم خیال، چه کسی آمد و چه کسی رفت.

بیت۴- در آرزوی آنکه یک جرعه از جام محبت تو به ما رسد در سکوی میخانه، هر صبح و شام برای سلامتی ات دعا میکنم.

بیت۵- (در این مدت) به امید اینکه از جام تو جرعه یی به ما برسد هرصبح و شام بر روی سکوی میخانه (محروم از باده) ترا دعا کردیم.

بیت۶- زاهد ریایی به سبب غرورش، راه زندگی را به سلامت طی نکرد اما قلندر وارسته به سبب نیاز واقعی اش به بهشت جاودان رفت.

بیت۷- آن نقدینه دلی که داشتم صرف خریدن شراب بود، این نقد، ناخالص و تقلبی بود به همین سبب در کار حرام صرف شد.

بیت۸- تا کی می‌شود که در آتشِ توبه همچون عود بسوزم؟ توبه اقتضا می‌کند که از باده‌نوشی دست بکشیم، این کار بسیار زحمت‌افزاست یعنی رنج می‌دهد.‌ ای ساقی فعلاََ شراب بده که عُمرم در جهت سودای خام تلف شد و گذشت. چون قادر به رعایتِ توبه نبوده و شکستن آن را حتمی می‌داند، از آن جهت به توبه، سودای خام گفته است.

بیشتر بخوان بیشتر بدان گویند که اگر می بخوری عرش بلرزد

بیت۹- دیگر به حافظه پند مده زیرا که گمگشته ای که باده خالص معرفت نوشیده باشد، دیگر به راه اصلی دست نخواهد یافت.