ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد

ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد

ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد

سلام به کاربران گرامی وب سایت مولیزی، در این مطلب شعر ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد که تو با منی برای شما عزیزان آورده ایم. امیدواریم مولیزی اطلاعات مفیدی در اختیار شما قرار دهد.

 

ارنی کسی بگوید که ترا ندیده باشد

«اَرِنی» کسی بگوید که تو را ندیده باشد تو که با منی…

«اَرِنی» کسی بگوید که تو را ندیده باشد
تو که با منی همیشه، چه «تَری’» چه «لَن تَرانی»

“مولانا”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چو رسی به طور سینا «اَرِنی» مگو و بگذر
که نیرزد این تمنا به جواب «لن تَرانی»

“سعدی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چو رسی به طور سینا «اَرِنی» بگو و مگذر
تو صدای دوست بشنو ، نه جواب «لَن ترانی»

“حافظ”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نسازد «لَن ترانی» چون کلیم از طور نومیدم
نمک پروردۀ عشقم، زبان نــــاز می‌دانم

“صائب تبریزی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
«لَن ترانی» می‌رسد از طور موسی را جواب
چون خطاب از دوست آید سر بِنه ، گردن متاب

“قاسم انوار”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
با دیده‌ی دل توانیش دید
كز دیدۀ سر نمی‌توانی

ربِّ «اَرِنی» چو گفت موسی
بشنید جواب «لَن ترانی»

“نور علیشاه اصفهانی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صد رهت «لَن ترانی» ار گویند
بازمی‌دار دیده بر دیدار

“هاتف اصفهانی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به اجابت نرسد تا تو تو باشی «اَرِنی»
«لَن ترانی» شنوی موسی و حِرمان بینی

“فیض کاشانی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خوش بانگ از سرایش ، چون «لَن ترانی» آمد
زو هر دمی به زاری ، دیدار می چه جویی

“سمایی مروزی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سحر آمدم به کویت که ببینمت نهانی
«اَرِنی» نگفته، گفتی دو هزار «لَن‌تَرانی»

“علامه طباطبایی”
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چو هوای یار داری ، چه هراس «لَن ترانی»
«اَرِنی» بگوی و جان ده ، چو جبل بهای آنی

بیشتر بخوان بیشتر بدان  شعر مادر پروین اعتصامی

“پریوش نبئی”

~~~~~✦✦✦~~~~~

و چون موسى به وعده گاه آمد ،عرض كرد :
پروردگارا ! «خود را به من بنماى» تا تو را تماشا کنم .
معشوق فرمود : «هرگز مرا نخواهى دید» ؛
لیكن به كوه نگاه کن پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید . پس چون پروردگارش به كوه جلوه نمود آن را متلاشی ساخت و موسى مدهوش بر زمین افتاد…

* «اَرنی» : خودت را به من نشان بده
* «لَن تَرانی» : هرگز مرا نخواهى دید
* «تَری’» : می بینی

مولوی

جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولانا، مولوی و رومی (‎۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ یا وخش – ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶ – ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی) از مشهورترین شاعران ایرانی پارسی‌گوی است.

نام کامل وی «محمد بن محمد بن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده‌است.

منبع: ویکیپدیا

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *