این که خاک سیه اش بالین است
سلام و درود به کاربران گرامی مولیزی، در این مطلب شعر این که خاک سیه اش بالین است از بانوی شاعرایرانی پروین اعتصامی به شما عزیزان تقدیم می کنیم، در ادامه متن کامل شعر به همراه معنی ابیات برای شما عزیزان آورده ایم. امیدواریم مولیزی اطلاعات مفیدی در اختیار شما قرار دهد.
پروین اعتصامی این قطعه زیبا را برای سنگ مزار خویش سرود، این بانوی شعر و ادب فارسی در جوار آرامگاه فاطمه معصومه(س) در سرزمین مقدس قم به خواب ابدی فرو رفته است، با مولیزی همراه باشید…
شعر این که خاک سیه اش بالین است
اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
صاحب آنهمه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است
دوستان به که ز وی یاد کنند
دل بی دوست دلی غمگین است
خاک در دیده بسی جان فرساست
سنگ بر سینه بسی سنگین است
بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است
هر که باشی و زهر جا برسی
آخرین منزل هستی این است
آدمی هر چه توانگر باشد
چو بدین نقطه رسد مسکین است
اندر آنجا که قضا حمله کند
چاره تسلیم و ادب تمکین است
زادن و کشتن و پنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است
خرم آن کس که در این محنت‌گاه
خاطری را سبب تسکین است
معنی شعر این که خاک سیه اش بالین است
1- این کسی که الان بالش او خاک سیاه رنگ است، پروین، ستاره آسمان شعر و ادب است.
2- اگرچه در طول مدت زندگی‌اش، از زندگی فقط تلخکامی دید، ولی با این وجود تا دلت بخواهد، کلامش شیرین و دلپذیر است.
3- آن کسی که اینهمه شعر و سخن گفته است، امروز نیازمند خواندن فاتحه و سوره یاسین است.
4- چه خوب است که دوستان از او یادی کنند. دلی که دوست و یاری نداشته باشد، غمگین و افسرده است.
5- خاک که در چشم فرو رود، بسیار سخت و دردناک است. سنگی که روی سینه‌ام قرار داده‌اند، بسیار سنگین است.
6- هرکسی که دارای بینش و چشم حقیقت بین باشد، این آرامگاه را می‌بیند و درس عبرت می‌گیرد.
7- هر کسی که باشی و اصل نسبت از هر کجا که باشد، اینجا (مرگ) آخرین ایستگاه زندگی است.
8- انسان هرچقدر هم که ثروتمند باشد، هنگامی که به این ایستگاه می‌رسد، ندار و فقیر می‌شود.
9- جایی که جولانگاه قضا و قدر و سرنوشت است، بجز تسلیم سرنوشت شدن، چاره‌ای نداریم و اذب حکم می کند که فرمانبردار باشیم.
10- ره و رسم همیشگی دنیا، زاییدن است و بعد، کشتن و پنهان کردن.
11- خوشا به حال کسی که در این مکان پر غصه، باعث شود که خاطر کسی تسلی پیدا کند و مایه آرامش کسی باشد.
پروین اعتصامی
رخشندهٔ اعتصامی معروف به پروین اعتصامی (زادهٔ ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز – درگذشتهٔ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ در تهران) شاعر ایرانی است که به عنوان «مشهورترین شاعر زن ایران» از او یاد شده‌است. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی تحت نظر پدرش و استادانی چون دهخدا و ملک‌الشعراء بهار سرودن شعر را آغاز کرد.
پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان عصر خود بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف استعدادها، و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر نقش مهمی داشت. او در بیست و هشت سالگی ازدواج کرد، اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، پس از چندی از او جدا شد.
پروین بعد از جدایی، برای مدتی در کتاب‌خانهٔ دانشسرای عالی تهران به شغل کتابداری به کار پرداخت. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سی و پنج سالگی در تهران درگذشت و در حرم فاطمه معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد. زادروز پروین (بیست و پنجم اسفندماه)، به عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده‌است.
منبع: ویکیپدیا
