معنی شعر بوی جوی مولیان آید همی

سلام به مولیزی های عزیز، در این مطلب معنی شعر بوی جوی مولیان آید همی به همراه متن کامل شعر از رودکی، شاعر بزرگ ایرانی آورده ایم. امیدواریم این مطلب مورد توجه شما علاقمندان به شعر و ادب پارسی واقع شود. با مولیزی همراه باشید.

شعر بوی جوی مولیان آید همی – قصیده شمارهٔ ۱۲۱

2- دشت ریگی آموی با وجود دشواری گذشتن از آن، در زیر پاهایم همچون حریر، نرم و لطیف است

3- از شادی دیدن روی دوست، سطح آب جیحون تا زیر کمر اسب ما بالا می‌آید

4- ای شهر بخارا! شادمان باش و پاینده باش چرا که امیر با شادمانی به سوی تو می‌آید

5- امیر همچون ماه است و بخارا به مثابه‌ی آسمان: ماه دارد به سوی آسمان می‌آید

6- امیر به مثابه‌ی سرو است و بخارا به مثابه‌ی بوستان: سرو دارد به سوی بوستان می‌آید

7- تحسین و ستایش، برایت سودمند است اگر چه برای خزانه‌ی تو ضرر دارد (چرا که با پرداخت صله‌ی شاعر، از موجودی گنجینه‌ی پادشاه کاسته خواهد شد)

رودکی

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم متخلص به رودَکی و مشهور به استاد شاعران (زادهٔ ۴ دی ۲۳۷، رودَک – درگذشتهٔ ۳۱۹، پَنجَکِنت) نخستین شاعر مشهور پارسی‌سرای حوزه تمدن ایرانی در دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری و استاد شاعران این قرن در ایران است. در اشعار رودکی با باور به ناپایداری و بی‌وفایی جهان، اندیشه غنیمت‌شمردن فرصت، شادی و شادنوشی روبه‌رو می‌شویم.

او در روستایی به‌نام بَنُج رودک (پنجکنت در تاجیکستان امروزی) در ناحیه رودک در نزدیکی نخشب و سمرقند به دنیا آمد.

منبع: ویکیپدیا

*امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان واقع شود*