هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

صوفیان واستدند از گرو می همه رخت
دلق ما بود که در خانه خمار بماند

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت
جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند

گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس
شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید
خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی
شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

معنی غزل هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

۱- هر کس که راز دل را نگاهداشت در آستان پاک یار باقی ماند و آنکس که شیوه رازداری را ندانست در ناآگاهی ماند.
۲- اگر دل من از حجاب خود بیرون آمد بر من عیب گیر، خدا را شکر که دل من در پردہ گمان باطل نماند.
٣- پشمینه پوشان، رخت و لباس خود را از گرو می در آوردند و تنها این دلق و خرقه ما بود که در میخانه میفروش، در گرو باقی ماند.
۴- محتسب، اینک شیخ شهر شده و گناهان خود را فراموش کرده است و اینک داستان رسوایی ماست که در هر کوی و بازاری شنیده می شود.
۵- هر شراب لعل رنگی که از دست بلورین بار گرفتیم، اشک اندوه شد و در دید ما به گریه خون آلود بدل شد.

~~~~~✦✦✦~~~~~

۶- جز دل من که از روز ازل تا پایان دنیا عاشق بود، نشنیدیم که هیچ کس دیگری همیشه عاشق باشد و ثابت قدم بماند.
۷- نرگس، چون چشمان تو که خمار است خود را بیمار کرد اما به شیوه خماری و مستی تو نتوانست برسد و همچنان بیمار و مبتلا باقی ماند.
۸- از صدای سخن عشق، من سخنی خوشتر نشنیدم و بهتر از آن یادگاری در این فلک گردان ندیدم.
۹- من خرقه ای داشتم که عیبهای بسیار مرا می پوشاند اما اکنون در گرو وجه می است و رامشگر، و کمربند بت پرستی من آشکار، باقی مانده است.
۱۰- صورت دل انگیز چینی چنان بر زیبایی تو حیران و سرگشته شد که سخن تحيرش در نقشهای در و دیوار باقی مانده است.
۱۱- دل حافظ می خواست که تنها یک روز در گلگشت گیسویش باشد رفت که بازگردد اما جاودانه در بند زلفش گرفتار ماند.

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند تفسیر

برعکس آدمهای این دوره که عشق و عاشقی برایشان بازیچه و سرگرمی ای بیش نیست، انسانی عاشق و صادق هستی. تو که بهترین راه را انتخاب کرده ای نباید با دیدن کارهای دیگران در تصمیمات خود متزلزل شوی. داشتن دل پاک و پرمهر بزرگترین سرمایه است که ازلی و ابدی است. پس از این ثروت گرانبها حفاظت کن و به عشق خود پایدار باش که سعادت تو در آن است.

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند تعبیر در فال

سر قول و پیمان خود باشید و وفای به عهد را فراموش نکنید. خطر آبروریزی وجود دارد، توصیه می شود خط قرمزها را مشخص کرده و پا را از آن ها فراتر نگذارید.

نیتی در دل دارید که لازم است ابتدا مقدماتش فراهم شود و جوانب آن کاملا بررسی گردد. زمانبر است اما از یاس و ناامیدی دوری کنید که با اراده و سرعت عمل انشاالله موفق خواهید شد.

مهربانی شما زبانزد عام و خاص است. عشق و محبت خود را به اطرافیان نثار کنید و نگذارید دلتان جلای خود را از دست بدهد.

غزل شماره ۱۷۸ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند شجریان

دانلود آهنگ همایون شجریان حرم یار

شعر : حافظ / آهنگسازی : ژانو باغومیان

پخش آنلاین

دانلود با کیفیت 128

دانلود با کیفیت 320

دیوان حافظ

دیوان حافظ مجموعه اشعار حافظ را در بر می‌گیرد. اکنون، بیش از دویست سال از اوّلین چاپ رسمی این دیوان گذشته‌است، که در فاصله ۱۲۰۰ تا ۱۲۰۶ ه. ق. در کلکته صورت گرفت.

محتوا

دیوان حافظ کتابی است مشتمل بر همه اشعار باقی‌مانده از حافظ. بیشترِ این شعرها به زبان فارسی است، اما اشعار ملمع (به زبان فارسی و عربی) و یک غزل تمام عربی هم در آن به چشم می‌خورد. مهمترین بخش این دیوان، غزلیات است. شعرهایی در دیگر قالب‌های شعری مانند قطعه، قصیده، مثنوی و رباعی هم در این دیوان هست. هیچ نشانه‌ای مبنی بر نابودی بخش عمده‌ای از اشعار حافظ در دست نیست و علاوه بر این، حافظ در زمان حیاتش شهرت زیادی داشته‌است. بنابراین زیاد نبودنِ تعداد شعرهای موجود در دیوان نشان می‌دهد که او شاعر پرکاری نبوده‌است.

غزلیات

شمار همهٔ غزل‌هایی که به‌طور کلی مورد پذیرش واقع شده‌اند، کمتر از ۵۰۰ غزل هستند: ۴۹۵ غزل در ویرایش قزوینی و غنی، ۴۸۶ غزل در ویرایش دوم خانلری و ۴۸۴ غزل در ویرایش سایه.

رباعیات

اصالت رباعیات حافظ مورد تردید جدی است و ازاین‌رو همهٔ رباعیات از ویرایش سایه زدوده شده‌است. پرویز ناتل خانلری رباعیات حافظ می‌نویسد: «هیچ‌یک از رباعیات منسوب به حافظ چه در لفظ و چه در معنی، ارزش و اعتبار چندانی ندارد و بر قدر و شأن این غزل‌سرا نمی‌افزاید.»

منبع: ویکیپدیا