گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد
از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند
ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین
کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست
که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست
طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس معنی

۱- از گلزار جهان، گل چهرهای ما را کافی است و از این چمن جهان نیز تنها سایه یار سرو قامت برای ما کفایت میکند.

٢- من با ریاکاران هم صحبت شوم؟ هرگز چنین مباد، از آنچه در دنیا بر آدمی گران و سخت است، ما را پیمانه گران سنگ کفایت میکند.

٣- کاخ بهشت را در ازای کار نیک، به پاداش می دهند، ما وارسته و بی چیزیم. پس صومعه پیر مغان برای ما کافی است.

۴- بر لب جوی بنشین و همراه گذر آب، گذر عمر خود را ببین زیرا این اشاره ای از جهان گذران است و برای ما کافی است.

۵- در نقدینگی بازار دنیا بنگر و آزاری که جهان در قبال آن به تو می رساند، اگر این سود و زیان و تجارت برای شما کافی نیست، ما را کفایت میکند.

۶- محبوب در کنار ماست پس چه نیازی که بیش از این بخواهیم؟ نعمت هم صحبتی با آن همدم جان برای ما کافی است.

۷- بخاطر خدا، از آستانه خودت حتی مرا به بهشت هم مفرست زیرا که منزل تو از جهان هستی ما را کافی است.

۸- حافظ، از سرچشمه و آبشخور قسمت و تقدیر شکایت کردن، نشانه بی انصافی است، طبع روان و غزلهای شیوا برای ما کفایت میکند.

تفسیر گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

انسانی قانع هستی و از بلند پروازیهای بیهوده گریزان. دل به یاری سپرده ای و همه زندگی خود را در وجود او خلاصه نموده ای و به جز او به هیچ کس و هیچ چیز نمی اندیشی. به خاطر او از همه دوستان و آشنایان جدا شده و بر اسم و رسم دنیا با نهادهای از زندگی خود لذت ببر که خدا با شماست.

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس تعبیر در فال

آرزوهای دست نیافتنی و محال که فقط عمر شما را هدر می دهد و باعث می شود از انجام کارهای دیگر غافل شوید را کنار گذاشته و وقت خود را صرف اهداف واقعی و والا کنید. عده ای از دوستان دورو و فریبکار قصد سواستفاده از شما را دارند، از شر آن ها به خدا پناه ببرید.

به آن چه در زندگی دارید قانع باشید و به خداوند توکل کنید، حرص و طمع را کنار گذاشته و واقعیت های زندگی را ببینید. قدر نعمت هایی که پروردگار به شما ارزانی داشته بدانید.

غزل شماره ۲۶۸ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی

 

دیوان حافظ

دیوان حافظ مجموعه اشعار حافظ را در بر می‌گیرد. اکنون، بیش از دویست سال از اوّلین چاپ رسمی این دیوان گذشته‌است، که در فاصله ۱۲۰۰ تا ۱۲۰۶ ه. ق. در کلکته صورت گرفت.

محتوا

دیوان حافظ کتابی است مشتمل بر همه اشعار باقی‌مانده از حافظ. بیشترِ این شعرها به زبان فارسی است، اما اشعار ملمع (به زبان فارسی و عربی) و یک غزل تمام عربی هم در آن به چشم می‌خورد. مهمترین بخش این دیوان، غزلیات است. شعرهایی در دیگر قالب‌های شعری مانند قطعه، قصیده، مثنوی و رباعی هم در این دیوان هست. هیچ نشانه‌ای مبنی بر نابودی بخش عمده‌ای از اشعار حافظ در دست نیست و علاوه بر این، حافظ در زمان حیاتش شهرت زیادی داشته‌است. بنابراین زیاد نبودنِ تعداد شعرهای موجود در دیوان نشان می‌دهد که او شاعر پرکاری نبوده‌است.

غزلیات

شمار همهٔ غزل‌هایی که به‌طور کلی مورد پذیرش واقع شده‌اند، کمتر از ۵۰۰ غزل هستند: ۴۹۵ غزل در ویرایش قزوینی و غنی، ۴۸۶ غزل در ویرایش دوم خانلری و ۴۸۴ غزل در ویرایش سایه.

رباعیات

اصالت رباعیات حافظ مورد تردید جدی است و ازاین‌رو همهٔ رباعیات از ویرایش سایه زدوده شده‌است. پرویز ناتل خانلری رباعیات حافظ می‌نویسد: «هیچ‌یک از رباعیات منسوب به حافظ چه در لفظ و چه در معنی، ارزش و اعتبار چندانی ندارد و بر قدر و شأن این غزل‌سرا نمی‌افزاید.»

منبع: ویکیپدیا